سرقت و تخریب آجر نوشته‌های باستانی چغازنبیل در بی خبری مدیرکل میراث

به گزارش عروج؛ در جدیدترین فاجعه ی مدیریتی کاشف به عمل آمده است که این سازه ی بی بدیل باستانی که سالانه مورد بازدید هزاران گردشگر خارجی و داخلی و نیز پژوهشگران ایرانی و بین المللی قرار می گیرد؛ مورد دستبرد قرار گرفته است.

نکته ی قابل توجه تر اینکه به نظر می رسد که این دستبرد توسط مدیران مربوطه گزارش و ثبت نشده و گویا مشخص نیست که این جنایت فرهنگی دقیقا در چه زمانی بوقوع پیوسته است!
 
مجتبی گهستونی خبرنگار و فعال میراث فرهنگی استان خوزستان در اینباره یادداشت کوتاهی منتشر کرده است.

مجتبی گهستونی، خبرنگار و فعال میراث فرهنگی خوزستان؛

نیایشگاه چغازنبیل نخستین اثر ثبت جهانی ایران در یونسکو دردهای متعددی در پیکره خود دارد و هربار این زخم‌ها تازه‌تر می‌شود.

چندی پیش در بازدید از زیگورات چغارنبیل شاهد تخریب بخش‌هایی از آجرها و کتیبه‌های باستانی به جای مانده از دوران ایلامی (قرن ۱۳ پیش از میلاد) در این بنا شدم و به دنبال آن موضوع را پیگیری و هربار با توجیه و جواب‌هایی مواجه می‌شدم.

اما وقعیت این بود که از روزهای قبل از بازدید من، بخش‌هایی از آجرها و کتیبه‌های باستانی به یادگار مانده از دوران کهن سرقت و تخریب شده بودند.

با اینکه این نخستین‌بار نیست که چغازنبیل با تهاجم افراد مغرض و یا قاچاقچی مواجه می‌شود اما چرا یگان حفاظت (ضابط قضایی) و نیروی انتظامی در این محوطه مستقر نمی‌شود. تنها دلیل آن کمبود نیروی یگان حفاظت (ضابط قضایی) و نداشتن رده حفاظتی برای نخستین اثر ثبت جهانی ایران در یونسکو است.

وقتی محوطه‌ای با ۶۰۰ هکتار اثر آسیب پذیر و داشتن سه حصار و پراکندگی آثاری همچون کارخ آرامگاه‌ها، معابد جانبی، سازه آبی و… توسط کارگرهای نگهبان و بدون داشتن لباس فرم، ابزار کاربردی حفاظتی و خودرو اداره می‌شود و وزارت میراث فرهنکی کشور و اداره کل پایگاههای جهانی به کمبودهای ابتدایی پایگاهها توجه نمی کنند آیا می توان انتظار حفاظت از این بهتر را داشت؟

خیر. قطعا حفاظت از این محوطه با این همه گستردگی که دور از محدوده شهری است با دو یا سه نفر امکان‎‌پذیر نیست.

تخریب بخشی از آجرها و کتیبه‌های چغازنبیل در حالی رخ می‌دهد که این محوطه آماج انواع تهدیدها است. گاهی نگهبان‌ها به دلیل حقوق معوقه و برخی از حقوق ها دست از کار می کشند و ترک کار می کنند و گاهی به واسطه برخی زیاده خواهی های مجریان پروژه ها که یا تصرف عدوانی می کنند و یا طرح آنها به دلیل مغایرت هایی اجرایی نمی شود سعی می کنند به هر شکل ممکن خشم خود را خالی کند. در این میان اگر فردی هم در چاه سنگی بیندازد در آوردن آن هیهات است.